Het gehucht

Na die rampzalige en raadselachtige kermisavond waren de meningen over wat er nu werkelijk in het gehucht gebeurd was, sterk verdeeld.
Zelfs het langdurig en grondig gerechtelijk onderzoek gaf geen uitsluitsel. Er was voor de justitie alle aanleiding om zich met strengheid met de zaak te bemoeien, ten eerste ter beantwoording van de schuldvraag en ten tweede omdat het gehucht, zolang de herinnering reikte, een slechte naam bij de politie had. Nog geen drie maanden geleden was in een nachtelijk gevecht met messen een moord gepleegd, die nog steeds niet opgehelderd was, en ook op die kermisavond vielen er slachtoffers.
Maar het onverzoenlijkst tegenover elkaar stonden de meningen van de pastoor en de onderwijzer. Voor beiden was de schuldvraag van betrekkelijk ondergeschikt belang. Voor hen was de alles beheersende vraag: wat is de diepere zin van het gebeurde?
De oude en wijze pastoor was er onwrikbaar van overtuigd, dat het ene feit onvermijdelijk het andere had voortgebracht en dat zij tezamen een een-en-ondeelbaar gebeuren vormden. Het was een geloofskwestie voor hem, want hij was van mening, dat het heel kleine feit, dat de gehele reeks in gang had gezet - namelijk het vallen van een sleutel in een riool - door een goddelijke ingreep veroorzaakt was. Dit heel kleine feit had de vernietiging van het gehucht tot uiteindelijk gevolg en vooral tot doel gehad.
Het gehucht was die noodlottige avond namelijk geheel en al afgebrand, waarvan nu nog de zwart-geblakerde en ingestorte muren van kerk, huizen en boerderijen getuigen. Temidden daarvan staat nu nog op de kleine markt alleen het glimlachende Christusbeeld overeind met de linkerhand op de borst en de twee vingers van de rechterhand geheven als een stenen prediker over zwarte ruïnes. Volgens de pastoor was het ‘Mij is de wrake’ volledig in praktijk gebracht. Indien het vallen van de sleutel in het riool geen goddelijke oorzaak had, was alles wat er geschied was zinloos kwaadaardig.